By AIC Publication Committee Member Hamid Zangeneh

نظام جمهوری اسلامی در گذشته به خواستهای مردم توجه چندانی نکرده و با توسل به انتساب خواسته ها به تحریکات حقیقی و مجازی خارجیها به سرکوب ادامه داده است. هر از چند گاهی سر و صدای اصلاحات و تغییرات را راه میاندازند ولی میدانند که نمیتوانند مسائل را به نحوی قابل قبول حل کنند چون بقول معروف کارد دسته خود را نمیبرد. در نتیجه، اعتراضات بیشتر و بیشتر همه گیر و آشیل نظام ضعیف تر و ضعیف تر شده است.
به نظر میرسد که این بار اعتراضات به فرای عده ای تحصیل کرده که دسترسی به رسانه های مجازی دارند رفته و خطرناکتر شده است. نمیدانم که آیا نظام فکر میکند که میتوانند مجددا با دستگیری عده ای “آرامش” بر قرار کنند یا حداقل برای حفظ نظام حاضرند که تغییرات اساسی در نظام بوجود بیاورند. بنظر ما تغییرات اساسی که لازم است مسئله قیمت پوست و پیازنمیتواند باشد.
نظام جمهوری اسلام بر مبنای انحصارسیاسی و اقتصادی است. پستهای سیاسی به دوستان و آشنایان اختصاص دارد و بخشهای اقتصادی به وابستگان و قدرتمندان سپرده میشوند. درآمد نفت ازطرق مختلف درخارج از ایران در حسابهای شخصی سرمایه گذاری میشوند و به مردم کوچه و بازار سهمی نمیرسد. بانگها سپرده های مردم را چمع آوری میکنند و به وابستگان و قدرتمندان وامهای کلان در مقابل وثیقه های پوچ میدهند. بانکها اکثرا ورشکسته هستند ولی به رفتار خود در زیر سایه نظام ادامه میدهند. بقول آقای لاریجانی، رئیس مجلس شورای اسلام، فساد همه گیر شده است و بآسانی قابل حل نیست.
بنابراین اگر بخواهند مسائل مملکت را بدون خون ریزی و خرابکاری حل کنند باید از خودگذشتگی و خلوص نیت همه جانبه، بخصوص ار طرف اولیاء نظام جمهوری اسلامی، نشان داده شود. ما اگر بخواهیم کلیه خواستها و منویات مردم را ریز کنیم باید طوماری بی انتها تهیه کنیم. بنابراین ما در زیر فقط به خواستهای بنیادی که میتوانند گشایشی در زندگی سیاسی، اجتماعی، و اقتصادی ایرانیان باشند بطور سرخطی اشاره میکنیم: